routeburn track, kepler track & milfordsound

Deze blog gaat over de afgelopen 3 great walks.

Routeburn track

28/02 werden we om 08.00 vanuit queenstown naar het beginpunt van the track gebracht.
Het regende behoorlijk hard maar wachten had niet veel zin want het zou de hele dag zo blijven.
Regenjas aan, regenhoes over onze backpack en gaan.
Na 5min waren we al helemaal doorweekt.
Wel aantal mooie watervallen in de verte gezien maar vooral regendruppels.
Rond 12.00uur geluncht toen het redelijk droog was en een beetje van het mooie uitzicht genoten.
Gelukkig liepen we enigszins beschut in het bos maar veel hielp het niet.
Er stond 8,5km op de planning die dag met 500hoogte meters. Vooral na de lunch was de klim pittig maar het was te doen. (Inmiddels ben ik een beetje getraind;))
Eenmaal bij de hut aangekomen, klaarde het toch op en hadden we vanaf het balkon mooi uitzicht op de bergen en dalen.
Er kwam, toen het weer begon te regenen, een mooie regenboog tevoorschijn:) dat was de goedmaker na zo'n regenachtige dag.
S avonds was er een wedstrijd wie de meeste talen op een doek die er hing, kon raden. Er stond in 35 talen: welkom bij de routeburn falls en fijne kerstdagen.
Je kreeg geen strafpunten voor foute antwoorden maar alleen punten voor de goede. Dus konden ook gokken.
Tom en ik deden erg fanatiek mee want er kon een chocolade reep gewonnen worden;)
We wisten er rond de 15zeker en de andere waren Aziatische of waar we echt geen touw aan vast was te knopen.
Uiteindelijk waren we gedeelde eerste en bleek er ook Fries bij te staan die we als een Scandinavische taal hadden bestempeld;)
Maar wel een halve chocolade reep verdiend!:)

Tweede dag, 11,5km, 500hoogte meters en 750m vervolgens weer naar beneden.
De warden(degene die controleert of iedereen is aangekomen en de hut beheert) liep met ons, als laatste, (vertrokken pas 11.30) mee.
Hij vertelde over de fjorden, de meren, de Kea, de enige berg papegaai ter wereld en dat bijna geen berg daar (nog) een naam heeft. Helaas mochten wij ze niet naar ons vernoemen;) en over een plant waar we de sap eruit moesten zuigen en raden wat het was.
Het proefde naar anijs en ook als je de plant in je handen wreef rook het erna.
Er was helaas amper zicht die dag ivm wolken en mist. Het zou heel mooi moeten zijn geweest dus dat was een behoorlijke domper.
Ook na aankomst in de hut bleef het bewolkt dus niets/amper van lake Mackenzie gezien. Beetje gekaart, boekje gelezen en Sudoku gemaakt dan maar.
In ben inmiddels bijna immuun voor snurkers dus die hoor ik amper meer. Dat maakt mijn nachtrust een stuk langer en prettiger;)

Derde dag, weer regen, regen en nog eens regen. Wat een feest! Niets van het mooie landschap kunnen zien en tot op het bot nat.
Aangezien we dus toch al helemaal doorweekt waren besloten we in plaats van om een mega waterval heen, er doorheen te lopen. Dat maakte de dag toch nog een beetje goed(maar wel natter).
Het was heel gaaf om dat mee te maken. Wat een geluid en massa water daar vanaf kwam had ik echt nog nooit gezien. Dacht even onder een stortdouche te staan;)
Mijn schoenen waren, tot dan, het enige droge maar daarna stond er een laagje water in....
Dus zomp zomp zomp liepen we verder.
12km lang down down down.
We waren redelijk vroeg vertrokken en zouden daardoor 3uur te vroeg aangekomen bij de pick up.
Besloten daarom een uur ervoor bij een hut op te warmen en drogen kleren aan te doen.
Onze natte kleren boven de kachel gehangen maar die waren na drie uur nog steeds doorweekt.
In onze drogen kleren maar verder gelopen die na enkele minuten ook nat waren....
Nog een uur daarmee in de bus, brrrr
In het hostel gelijk onder de warme douche gesprongen en onze kleren uitgehangen.

1 rustdag;
Beentjes omhoog, skypen, wie is de mol en boer zoekt vrouw op uitzending gemist gekeken:)

Volgende dag:

Kepler track

Het beginpunt was 5km van ons hostel vandaan en besloten daar heen te lopen ipv te betalen voor een pick up.
We liepen langs een visitor center en vroegen naar de weather forcast voor de komende dagen op de track.
Nou dat was wat: dag 1 regen, dag 2 regen en sterke wind, dag 3 heavy rain, dag 4 bewolking en regen.
Daar gingen we dan, met lood in onze schoenen helemaal ingepakt tegen de regen en wat zagen we daar na een uurtje..... De zon. Dat kon niet waar zijn. Wij alles weer uitgetrokken en met een voorzichtige glimlach verder gelopen.
6uur lang bergopwaarts. Geen recht stukje of even naar benen, nee, alleen maar up, up, up. 10min voor het eind kon ik bijna niet meer maar hield vol want de zon en het uitzicht riepen me. Daar stond ik dan. Boven de boomgrens en een 360graden zicht op fjordland. Dat vonden we wel een geschikte plek voor de lunch. Na een uur natuurfoto's, selfies en filmpjes te hebben gemaakt, moesten we nog een half uur naar de hut. Echt op een plek met fantastisch uitzicht op o.a het dorp vanwaar we kwamen.
Lekker op het balkon in de zon gelegen. Helaas wel met een teennagel minder want die was er half afgegaan bij het lopen. (Een tweede is er bijna af) en een aantal tenen met blaren. Maarja die zon maakte dat allemaal goed.
Na een tijdje zijn we naar een grot 'om de hoek' gegaan. Als je daarheen ging moest je in het logboek schrijven voor het geval je verdwaald raakte, dan wisten ze waar je was.
Tom en ik dachten van elkaar dat we dat gedaan hadden.... Niet dus... Maarja zin om terug te lopen, hadden we niet.
Daar gingen we, met de zaklampen van onze mobiel (niet heel professioneel dus) de donkere grot in.
De stenen waren redelijk glad en de wand mocht je ivm stalagmieten en stalactieten niet vastpakken. Het was dus voetje voor voetje naar beneden schuiven. Gelukkig werd het na een tijdje vlak maar wel erg smal. Kruipend gingen we verder en verder de grot in. 'Nog om 1hoek en dan gaan we echt terug' zei Tom (10keer). Uiteindelijk, na een fotosessie natuurlijk, aan de weg terug begonnen. Uhhh 'kwamen we nou van links of rechts?'
Aangezien ik als kleintje wat makkelijker overal heen kwam, besloot ik 'even' te kijken. Als snel werd mij duidelijk dat we daar niet vandaan kwamen. Dus braaf terug naar Tom maar toen gleed ik (bijna) weg..... (Was niet zo fijn). Tom en ik waren beetje gespannen, vooral ik. Gelukkig rustig gebleven, mezelf weer bij elkaar geraapt en terug naar Tom gegaan.
Inmiddels waren er andere toeristen die wel de weg wisten.
We bleken al best dichtbij de uitgang te zijn dus dat was fijn.
Naast de schik er ook nog een paar mooie schrammen en viezigheid aan overgehouden.
Terug bij de hut gegeten, gekaart en the bunkroom in. Gezellig met ze 40en op een kamer.

Dag 2
De warden adviseerde iedereen zo vroeg mogelijk, iig voor 9uur, te vertrekken ivm zeer sterke wind van 90!!! Km/u.
Als je je niet veilig voelde moest je teruggaan of in 1 van de 2 emengency shelters blijven.
Tom en ik vertrokken 08.15. Als laatste...
Weer onszelf en de backpack ingepakt tegen de regen, klommen we nog hoger de berg op. Maar regen was nergens te bekennen terwijl het tijdens het ontbijt (toen iedereen vertrok) met bakken naar beneden kwam. Geluksvogels zijn we(dachten we). Maar toen kwam de wind en begrepen we the warden en zijn bezorgdheid.
Wat waaide het hard!!!!! Heel heel hard. Moest echt stevig op de grond staan en mijn oren beschermen want anders had ik zo een oorontsteking.
Van Tom moest ik voorop lopen zodat hij me in de gaten kon houden. Paar keer flinke windstoot gehad waardoor ik een meter naar links of recht geduwd werd. Vergeet daarbij niet dat we op de rand van een berg liepen.
Er was nog een extra klim naar the summit, de top, maar besloten die maar te laten en zo snel en voorzichtig mogelijk naar de emengency shelter te gaan. Was best beetje spannend.
De wind was tegen de tijd dat we bij de shelter waren al iets gaan liggen dus zagen net een koppel voor ons uit die shelter verder lopen. Wij besloten toch even te stoppen, op adem te komen en oren een beetje rust te geven.
Na klein halfuurtje verder gelopen.
Nog steeds geen regen en de wind was stukken minder hoewel er af en toe wel nog flinke vlagen waren.
We konden nu wel veilig foto's maken en genieten van het waanzinnige zicht. Mooi om zo duidelijk de boomgrens op verschillende bergen te zien.
De zon kwam ook nog door wat het nog mooier maakte.
Na ong 2uur bij de volgende shelter gestopt waar we 3 Kea's, de enige bergpapegaai ter wereld, hebben gezien. Ze gingen voor ons 'poseren' en bleven maar om ons heen. Dat liet ons die hevige wind van daarvoor vergeten :)
Vanuit daar was het nog 2uur bergafwaarts. Het bos in, opzoek naar weta's. Elke boom van onder tot boven bekeken. Maar nergens een weta te bekennen.
Later, bij aankomst in de hut, bleken daar helemaal geen weta's te zitten;).
We kwamen als laatste aan maar wel als enige droog en met fantastisch uitzicht te hebben gehad.
Er was bij de hut snachts een kans, kiwi's te horen of zien. Maar helaas... We kunnen niet alles hebben;)

Volgende morgen stond er 6uur een vlak stuk op de planning maar de warden had ons al 'gewaarschuwd' dat degene die the map gemaakt had er zelf nog nooit geweest was of het verschil tussen vlak en steile klimming en daling niet wist of geen zin had om moeilijk te doen dus gewoon een rechte horizontale lijn had getekend.
Daar had ze aardig gelijk in. Omhoog, naar beneden, steil omhoog, beetje naar beneden, weer omhoog, steil naar beneden enzovoort. Hadden liever de kaart versie gehad.
Er was gedurende de wandeling alleen maar bos te zien, een paar vogels, tussen de bomen door een meer maar niet veel boeiends....:( het voelde als een wandeling zonder einde. Maar gelukkig was daar dan toch de hut. Gekaart, gegeten en gaan slapen.

Laatste dag, weer ingepakt tegen de regen maar die deden we al redelijk snel uit. Weer bleek het een prachtige dag te zijn. Dit keer was de wandeling wel redelijk vlak maar weer niet veel interessants te zien...,
Toch genoten van het bos en de vogels. Wie het kleine niet eerd, is het grote niet weerd. ;)
We konden er weer voor kiezen een pick up terug naar het dorp te nemen maar met lood in onze schoenen (zoals we de track ook begonnen) besloten we helemaal terug naar het dorp te lopen.
Gelijk de supermarkt in om ontbijt en lunch in één te kopen want we kwamen er die ochtend ervoor achter dat ons brood helemaal verschimmeld was. We hadden dus noodgedwongen met noodles ontbeten en de dag ervoor gelucht.

Dag erna weer rustdag met uitzendinggemist, Skype, whats app, Facebook, de financiën en boodschappen doen voor onze laatste walk die de volgende begon.

Milford track:

Dag 1
Om aan de start van deze wandeling te komen, moesten we een klein stukje met de bus en 1,5uur met de boot. Was een mooie tocht door fjordland heen.
De pietepeuterigste wandeling aller tijden stond daarna op de planning:
1uur vlak, door het bos.
Helaas mag je deze track niet anders doen dan is aangegeven anders waren we naar de volgende hut gelopen. Maarja, dagje chillend wandelen kon ook geen kwaad na afgelopen 1,5 week met 7dagen van pittig wandelen.
Potje gekaart en planning voor Azië gemaakt. Er waren helaas ontzettend veel sandflies maar gelukkig had ik er spray tegen gekocht anders was ik, zoals Tom, lek gestoken.
S avond rond 22.00 uur weer met onze zaklampen van de mobiel, op pad. Aan een rotswand, een klein stuk van de hut vandaan, hingen glowworms. Erg tof om zo dichtbij te komen. Het waren er best veel en op meerdere plekken.
De sterrenhemel was ook waanzinnig mooi. Ze willen hier in de buurt als eerste ter wereld een sterrenhemel op de UNESCO lijst zetten. Dus dat zegt ook wel wat.

Dag 2
16,5km redelijk vlak maar laatste 4km omhoog.
Opgestaan met een brede glimlach(gebeurd niet vaak in zulke hutten) omdat er Kea's voor het raam aan het 'dansen' waren.
Goed begin van de dag:)
Tom in regenkleding gepakt maar ik geloofde de weervoorspelling niet meer, dus, eigenwijs als ik ben, niet.
De eerste 2uur geen druppel, dus prima maar toen begon het te miezeren en steeds harder te regenen. Vlug regenprove gemaakt en verder gelopen. Mooie vogelgeluiden gehoord en ook een een vogel die wel 5 heel verschillende geluiden maakte.
Volgens Tom en mij zat die vogel in een identiteitscrisis ;)
Diverse mooie, grote, hoge watervallen in de verte gezien maar vooral bos. Begin me inmiddels een boskabouter te voelen;)
Het eindstuk was nog wel even omhoog klauteren.
Als één van de eerste in de hut, terwijl we (zoals gewoonlijk) als laatste vertrokken. Gekaart(is inmiddels een verslaving;)) en deze blog tot hier geschreven. Had een inspiratie momentje;)

Dag 3
'Maar' 14 km op de planning.
Wel met 500hoogtemeters naar de top toe op losse keien. Was een uitdaging maar veel minder pittig dan verwacht.
Om 09.15 vertrokken we(als laatste) en om 10.45 waren we al op de top. Hoewel we dat niet konden zien.
Het was erg bewolkt/mistig. Konden niet verder als 3a4meter zien.
We besloten in een shelter, waar al heel wat hutgenoten waren, te wachten tot het op zo klaren, hoelang dat ook zou duren...
2 1/2 uur later was er geen wolkje meer aan de lucht. Strak blauwe helemaal. Inmiddels waren er al weer wat mensen verder gelopen maar wij en twee andere stellen hadden volgehouden en de aanhouder wint:):)
Het was super mooi. Konden in de valley kijken waar we vandaan waren gekomen, zagen besneeuwde bergtoppen, watervallen. Alles. Echt heel mooi.
Een uurtje met onze camera's in de weer geweest en toen begon de afdaling. 900 meter naar beneden op grote keien, die soms los zaten.
Daar nam ik even de tijd voor en ook om van het mooie uitzicht te genieten.
Het was pittig en mijn knieën wilden echt niet meer maarja had niet echt een keuze. Van voetmatig zette ik mijn benen op de automatische piloot.
Eindelijk kwamen er gewone trappen langs een soort wildwater-waterval. Veel verschillende lagen en stromingen met heel helder water.
Het liefst sprongen er in.
Om 18.00 waren we bij de laatste shelter en was het nog een uur naar de hut maar we wilden Nieuw Zeeland niet verlaten zonder zijn hoogste waterval te hebben gezien.
Nummer 10 van de wereld.
Dat was een Side track van 1,5uur return. Er was geen twijfel, we gingen erheen :)
Even gerust, ontbijtkoek met nutalla, nootjes en water genuttigd en weer verder.
Het begon inmiddels gelukkig af te koelen want het was behoorlijk warm geweest.
Eenmaal bij de waterval ook nog wat afkoeling van het spetterende water.
Maar weer die gekmakende sandflies.
Officieel is het een 1000dollar boete als je er eentje dood omdat ze native zijn en elk native dier (zonder vergunning)dat je in een national park dood kost minimaal 1000dollar.
Inmiddels zouden Tom en ik een boete van een miljoen moeten hebben maar gelukkig hebben ze voor de sandflies een uitzondering gemaakt.
Terug naar de shelter, pit stop, en het laatste uur er tegenaan.
Inmiddels was het 19.45. We wilden er voor 20.30 zijn. Toen we er om 5voor half nog niet waren, hebben we een sprintje getrokken. En we hebben het gehaald:D jippie
Er was een beetje paniek omdat er vorige week iemand is overleden op deze dag van de wandeling dus ons gelijk braaf bij de ranger gemeld. Zij, de andere hutgenoten (en natuurlijk wijzelf) waren erg blij. We werden bijna als helden onthaald;)
Eten klaar gemaakt, binnen 5min. opgegeten en toetje gemaakt;
Instant cheesecake, wat meer op soep leek, maar het was prima te eten en daarna gelijk ons bedje in.
Ik dacht inmiddels tegen snurkers te kunnen, maar die man van afgelopen nacht, was helaas een uitzondering.

Dag 4
Vanochtend met wallen tot op mijn voeten mij klaargemaakt voor de laatste wandeldag van de laatste great walk.
18km vlak door het bos met mijn geliefde sandflies.
Mijn benen, vooral knieën, hadden er al vanaf minuut 1 geen zin in.
Verstand op nul en lopen maar.
Hadden op twee shelters onderweg gerekend en gehoopt maar de eerste hebben we op wonderbaarlijke wijze, terwijl die naast het pad stond, gemist.
Na 4uur dus pas de eerste stop. Boterhammen met pindakaas, paar handjes met nootjes (powerfood), water en weer gaan.
Voetje voor voetje als twee bejaarden liepen we de laatste mile.
10min voordat de boot vertrok kwamen we strompelend als laatste aan (terwijl we veruit de jongste waren).
Maar...... We hebben het gehaald en zijn super trots op onze 7great walks.
Nu avondje bijkomen in milford sound lodge en morgen als ik weer WiFi heb, deze blog posten.